Een woest(ijnig) avontuur
Door: Rik en Elsa
Blijf op de hoogte en volg Elsa en Rik
24 Maart 2015 | Australië, Alice Springs
9 maart 2015 - Rik was jarig vandaag! We hadden eigenlijk geen idee wat we gingen doen die dag en besloten uiteindelijk naar het toeristische stadje Victor Harbour te gaan, wat nog geen 15 minuten rijden was. Hier zijn we naar een eilandje gelopen over een lange brug, waar je kans had om zeehonden en pinguïns te spotten, maar ons helaas niet gelukt is. Verder was er helaas niet zoveel te doen in het stadje, dus besloten we door te rijden naar onze volgende bestemming. Via Cape Jervis (de poort naar Kangaroo Island, waar ook niks te doen was) zijn we in Normanville beland. Hier hebben we samen een heerlijke verjaardagstaart gegeten, hebben we op het strand gezeten en zijn we ’s avonds uit eten geweest met een prachtig uitzicht vanaf een balkon op een golfbaan waar allemaal kangoeroes te zien waren. En dat tijdens zonsondergang! Terwijl we de kangoeroes aan het bewonderen waren lag er trouwens ook een kangoeroe op Riks bord. Het was een prachtige avond zo op Riks verjaardag.
We hadden stiekem overnacht op de parkeerplaats van het restaurant waarna we op weg gingen naar de Barossa Valley, een prachtige omgeving met talloze wijngaarden (eigenlijk het enige wat ze daar hebben). Midden in de Barossa Valley was een gratis camping die onderhouden wordt door de plaatselijke bevolking. Er staat een bus waar bezoekers donaties in kunnen doen, zodat de camping kan blijven bestaan. Hier kwamen we de eerste Nederlandse backpackers tegen. Het idee was om werk te zoeken in de Barossa Valley, maar blijkbaar was het druivenseizoen dit jaar erg vroeg begonnen waardoor het al tegen het einde aanliep en ze geen werknemers meer nodig hadden. We hebben een tour gedaan door de wijngaard ‘Seppeltfield’ die al meer dan 100 jaar bestaat. Tijdens de tour hebben we over de hele geschiedenis van de wijngaard geleerd en het hele proces van druif naar wijn gevolgd. Doordat zij al zo lang bestaan, hebben ze vaten met port die al 100 jaar oud zijn! Na de rondleiding hebben we een gratis wijnproeverij mogen doen en hebben we uiteindelijk ook een regionale fles wijn gekocht. De volgende dag hebben we nog een hele mooie route gedaan met de auto dwars door de Barossa Valley met een heel mooi uitzichtpunt over het hele gebied.
Na de Barossa Valley zijn we nog even terug naar Adelaide gegaan. We wilden graag een WWOOF-boek aanschaffen. Dit is een boek met duizenden adressen van (met name) boerderijen in heel Australië. Deze families kan je bellen om een paar dagen/weken te komen helpen met het werk. In ruil daarvoor krijg meestal geen geld, maar woon je eigenlijk even bij hen thuis. Je eet met ze mee en je krijgt een kamer om te overnachten. Het zijn dus een paar gratis dagen in Australië en het leuke is dat je mensen leert kennen en daarmee de Australische cultuur ervaart. We hebben ook nog sportschoenen (zodat we kunnen hardlopen), een muziekboksje (nog voor Riks verjaardag) en wat andere praktische dingen gekocht. Omdat we toch al met ons geld zaten te strooien de laatste twee dagen, besloten we ook maar meteen de vliegtickets voor Nieuw-Zeeland vast te boeken. Dus die zijn nu ook binnen!! We vertrekken 1 juli van Sydney naar het noorder eiland en we vliegen 31 juli van het zuider eiland weer terug naar Sydney!
Op 14 maart reden we door naar Port Augusto, een lange rit. Port Augusto is het laatste plaatsje voordat Stuarts Highway begint, de lange weg door de woestijn richting Alice Springs en Darwin. Hier hebben we op een camping geslapen zodat we nog even de was konden doen, lekker konden douchen en een duik konden nemen in het eerste zwembad dat we tegenkwamen. ’s Avonds gingen we koken in het camping-keukentje. Een hele aardige Australische man van ergens in de 60 jaar kwam naast ons koken en we raakten met hem aan de praat. Hij bood ons een wijntje aan en schoof tijdens het avondeten bij ons aan tafel. We hebben veel gepraat over Australië en over elkaars levens en bezigheden. Hij bleef ons maar wijn en later ook port bijschenken, dus gezellig werd het wel! Toen het tijd was om weer te gaan heeft hij ons ook nog een fles port meegegeven! In Port Augusta zelf was niet bijzonder veel te doen op de zondag. We hebben even in het centrum rondgelopen om ’s avonds in de Mac Donalds te eten zodat we weer met het thuisfront konden Skypen.
Maandag begon de reis door de woestijn. Er zijn maar een paar kleine dorpjes onderweg waar soms meer dan 200 kilometer tussenzit tot het volgende dorpje. Dus we besloten om bij elk dorpje die we tegenkwamen voor de zekerheid te tank vol te gooien. Wat opviel is dat de prijs steeds duurder werd hoe verder we in de woestijn kwamen. Terwijl het in de bewoonde wereld maar 118 cent/liter kost, liep de prijs midden in de woestijn op naar soms wel 234 cent/liter!!Woooooowwww duurrrr! Na een lange rit besloten we te stoppen in het dorpje Coober Pedy. We vonden daar een camping voor maar 5 dollar per nacht. Coober Pedy is een dorp gebouwd op die locatie vanwege de aanwezigheid van grote hoeveelheden aan Opal. 85% van alle Opal in de wereld komt uit de Opalmijnen van Coober Pedy. Opal zijn stenen die in het zonlicht in allerlei kleuren beginnen te glinsteren. Hoe meer kleur de Opalstenen bevatten, hoe meer ze waard zijn. In Coober Pedy hebben we een oude Opalmijn bezocht genaamd ‘Old Timers Mine’. In deze mijn kon je zelf rondlopen en dit gaf een duidelijk beeld over hoe men vroeger naar Opal mijnde.. Het werd 42 graden die dag, maar dat weerhield ons er niet van om zelf naar Opal op zoek te gaan! Er zijn plekken waar men al het uitgegraven ‘afval’ uit de mijnen neerstort. Hier zitten vaak nog best veel kleine Opal steentjes tussen. Toeristen gaan hier vaak op af om zelf naar Opal te zoeken. Dit noemen ze ‘noodling’. We hebben zelf best wat Opalsteentjes gevonden, natuurlijk niet hele waardevolle, maar ze zijn nog steeds mooi! Om half 6 in de middag gingen we naar een kangoeroe verzorgingstehuis. Het was namelijk voedertijd en daardoor kregen we de kans om zelf kangoeroes te voeden en een kleine babykangoeroe ‘Joey’ te zien rondhupsen.
Na Coober Pedy vertrokken we naar Uluru. Weer een erg lange rit midden door het niets. We kwamen aan op een camping in Yulara. ’s Avonds merkten we dat er ALWEER een lek zat in het luchtbed! Deze keer liep hij heel langzaam leeg dus hebben we het er maar mee gedaan en we hadden nog best goed kunnen slapen. De volgende ochtend gingen we om 10 uur naar het centrumpje van Yulara. Het was heel klein met een supermarkt, een paar winkeltjes en een informatiecentrum. We ontdekten dat we het beste vroeg konden opstaan om de Uluru en de Kata Tjuta te bekijken en te bewandelen. ’s Middags was het hier namelijk rond de 40 graden en zijn veel wandelingen gesloten omdat het te heet wordt om daar dan nog verantwoord rond te lopen. Omdat het nog vroeg was, besloten we naar Kata Tjuta te gaan om daar een wandeling van 1 uur te doen. Toen we daar aankwamen, besloten we het toch een andere keer te doen: we hadden namelijk geen vliegennetje gekocht en zodra we uitstapten vlogen er tientallen vliegen op je af! Ze vlogen constant in je oren, ogen, neus en op je mond. ZO BRUTAAL! Na 1 minuut werden we al knettergek dus zijn we hier weggegaan om een andere dag terug te komen MET vliegennet. We zijn daarom maar even naar het cultureel centrum geweest en daarna terug naar de camping om lekker te zwemmen tot het weer wat zou afkoelen. ’s Avonds zijn we nog teruggegaan naar Uluru om de zonsondergang te bekijken. Het was helaas bewolkt op de plek waar de zon onderging waardoor het niet heel bijzonder was, maar wel kwamen er opeens hele vreemde roze en oranje lichtstralen uit de wolken wat het toch wel weer de moeite waard maakte!
De volgende ochtend zijn we om kwart voor 6 opgestaan zodat we om 06:49 ook de zonsopgang bij Uluru konden bekijken, helaas was het net zo bewolkt als de dag ervoor. Om 08:00 uur zou er bij Uluru een gratis tour zijn van een ranger die ongeveer 2 uur zou duren en zou vertellen over de Aboriginal cultuur, dus erg interessant. We verzamelden ons op de plek waar veel mensen de heilige Uluru beklimmen. Uluru is een heilige plek voor de Aboriginals. Het feit dat toeristen de rots beklimmen doet hen veel pijn en is erg respectloos. Ze voelen zich ook verantwoordelijk voor de mensen die de berg beklimmen en voelen zich schuldig wanneer zij zouden vallen. Er staan dan ook overal borden met ‘please do not climb Uluru, it’s sacred’. Zelfs bij de ingang van de beklimming staan deze borden met de uitleg dat uit respect voor de aboriginals men de berg niet zou moeten beklimmen. Het rare is dat mensen deze borden lezen en vervolgens toch aan de klim beginnen.. In 1980 is Uluru teruggegeven aan de aboriginals met als voorwaarde dat deze klim open zou blijven, omdat er anders geen toeristen meer naar het gebied zouden komen. De cultuur van de aboriginals wordt steeds meer gerespecteerd, waardoor momenteel nog maar 29% van alle bezoekers de rots beklimt. Als dit percentage onder de 20% komt, dan zal de klim voorgoed worden gesloten. Het pad die men beklimt is echter wel helemaal versleten, dit lelijke litteken zal voor honderden jaren te zien blijven. Het grote merendeel van de beklimmers zijn trouwens Japanners. Dit is het enige land waar de klim wordt gepromoot, omdat men volgens de Japanse cultuur dan dichter bij God zou zijn.
Na de tour besloten we de 3 uur durende wandeling rond Uluru te gaan doen. Het werd erg heet en op een gegeven moment keken we erg uit naar het eind van de wandeling vanwege de warmte en de vermoeidheid. We hadden vandaag gelukkig wel de vliegennetjes op, die erg goed werkten! De vliegen kwamen er wel in grote getale op zitten, maar dat maakte niet uit: ze vlogen in ieder geval niet meer in je gezicht!
De volgende dag hebben we Kata Tjuta bezocht. Dit keer stonden we om 5:15 op zodat we de zonsopgang hier konden zien. Na de mooie zonsopgang begonnen we aan de ‘Valley of the Winds’ wandeling door Kata Tjuta rond kwart voor 7 ’s ochtends. Dit was een 3 uur durende wandeling door een nog spectaculairder gebergte dan Uluru. Met prachtige uitzichten over de vallei en het gebergte, hebben we erg genoten van de wandeling! Bovendien was het, doordat we zo vroeg vertrokken, nog lekker onder de 30 graden, waardoor het goed was uit te houden. Het is niet voor niets dat ook deze wandeling om 11:00 uur zou sluiten. Na de wandeling hebben we ‘illegaal’ nog even gezwommen in het zwembad en gedoucht in de douches van de camping waar we al waren uitgecheckt, zodat we daarna fris en fruitig konden beginnen aan onze reis naar Kings Canyon. Vlakbij dit nationaal park hebben we midden in de bush gekampeerd met niks anders om ons heen dan planten, schorpioenen en hagedissen. Hier hebben we hout gesprokkeld om een kampvuur te maken. Met het kampvuur en een hele heldere sterrennacht was het een erg mooie avond. Er zijn hier echt miljoenen sterren te zien ’s nachts als er geen licht in de buurt is! Echt super vet!
We zijn weer vroeg opgestaan de volgende dag omdat we weer aan een lange wandeling wilden beginnen. De ‘Kings Rim Walk’ sloot al om 09:00 uur dus we moesten er op tijd bij zijn. De wandeling begon met een hele steile klim naar bovenop de canyon. Kings Canyon was echt een hele mooie en bijzondere plek om te wandelen. Met aan alle kanten rotsen en prachtige uitzichten vond Rik het de mooiste wandeling tot nu toe (zie foto’s). Na een 3,5 uur durende wandeling in de hete zon zijn we direct vertrokken richting Alice Springs waar we nu zitten! Op deze dag werd het team van Rik kampioen in Nederland! Dit hebben we gevierd door een flesje wijn te kopen, op te drinken en vervolgens nog een wijntje te bestellen op het terras van de camping waar we in Alice Springs zijn aangekomen!
De eerste hele dag in Alice Springs hebben we gebruikt om het stadje van Alice Springs te verkennen. Er leven hier erg veel Aboriginals die op straat rondlopen en in de schaduwen in parkjes in groepen op de grond en stoep zitten. Hoewel we verhalen hebben gehoord dat er vaak onverwachts opstootjes zijn tussen hen en niets vermoedende toeristen, hebben wij hier niks van gemerkt en het is juist leuk en bijzonder dat hier twee culturen door elkaar heen leven! Er zijn hier veel winkeltjes die schilderijen en kunstwerken van aboriginals inkopen om ze door te verkopen aan toeristen. Na een paar prachtige kunstgalerijen te hebben bezocht en een korte Heritage Tour door Alice Springs te hebben gedaan, zijn we naar het Reptile Centre geweest. Hier waren heel veel vreemde soorten hagedissen, (giftige) slangen en zelfs een krokodil. We hebben allebei de kans gekregen om een erg grote slang om ons lichaam heen te laten kruipen, wat best een beetje griezelig was, en twee grote en vreemde hagedissen vast te houden.
Op de tweede dag in Alice Springs zijn we naar het Desert Park gegaan. Dit was een soort dierentuin waar we allerlei dieren die ook in de woestijn leven, konden zien. Morgen gaan we beginnen aan onze reis door de McDonnell Ranges. Dit schijnt ook een erg mooi gebied te zijn met prachtige plekken aan het water tussen de bergen om te kamperen en te zwemmen! WE HEBBEN ER WEER ZIN IN!
FOTO’S
Als je een indruk wilt krijgen van onze reis, bekijk dan onderstaande url voor wat foto's:
http://on.fb.me/1CUChrg
We hadden stiekem overnacht op de parkeerplaats van het restaurant waarna we op weg gingen naar de Barossa Valley, een prachtige omgeving met talloze wijngaarden (eigenlijk het enige wat ze daar hebben). Midden in de Barossa Valley was een gratis camping die onderhouden wordt door de plaatselijke bevolking. Er staat een bus waar bezoekers donaties in kunnen doen, zodat de camping kan blijven bestaan. Hier kwamen we de eerste Nederlandse backpackers tegen. Het idee was om werk te zoeken in de Barossa Valley, maar blijkbaar was het druivenseizoen dit jaar erg vroeg begonnen waardoor het al tegen het einde aanliep en ze geen werknemers meer nodig hadden. We hebben een tour gedaan door de wijngaard ‘Seppeltfield’ die al meer dan 100 jaar bestaat. Tijdens de tour hebben we over de hele geschiedenis van de wijngaard geleerd en het hele proces van druif naar wijn gevolgd. Doordat zij al zo lang bestaan, hebben ze vaten met port die al 100 jaar oud zijn! Na de rondleiding hebben we een gratis wijnproeverij mogen doen en hebben we uiteindelijk ook een regionale fles wijn gekocht. De volgende dag hebben we nog een hele mooie route gedaan met de auto dwars door de Barossa Valley met een heel mooi uitzichtpunt over het hele gebied.
Na de Barossa Valley zijn we nog even terug naar Adelaide gegaan. We wilden graag een WWOOF-boek aanschaffen. Dit is een boek met duizenden adressen van (met name) boerderijen in heel Australië. Deze families kan je bellen om een paar dagen/weken te komen helpen met het werk. In ruil daarvoor krijg meestal geen geld, maar woon je eigenlijk even bij hen thuis. Je eet met ze mee en je krijgt een kamer om te overnachten. Het zijn dus een paar gratis dagen in Australië en het leuke is dat je mensen leert kennen en daarmee de Australische cultuur ervaart. We hebben ook nog sportschoenen (zodat we kunnen hardlopen), een muziekboksje (nog voor Riks verjaardag) en wat andere praktische dingen gekocht. Omdat we toch al met ons geld zaten te strooien de laatste twee dagen, besloten we ook maar meteen de vliegtickets voor Nieuw-Zeeland vast te boeken. Dus die zijn nu ook binnen!! We vertrekken 1 juli van Sydney naar het noorder eiland en we vliegen 31 juli van het zuider eiland weer terug naar Sydney!
Op 14 maart reden we door naar Port Augusto, een lange rit. Port Augusto is het laatste plaatsje voordat Stuarts Highway begint, de lange weg door de woestijn richting Alice Springs en Darwin. Hier hebben we op een camping geslapen zodat we nog even de was konden doen, lekker konden douchen en een duik konden nemen in het eerste zwembad dat we tegenkwamen. ’s Avonds gingen we koken in het camping-keukentje. Een hele aardige Australische man van ergens in de 60 jaar kwam naast ons koken en we raakten met hem aan de praat. Hij bood ons een wijntje aan en schoof tijdens het avondeten bij ons aan tafel. We hebben veel gepraat over Australië en over elkaars levens en bezigheden. Hij bleef ons maar wijn en later ook port bijschenken, dus gezellig werd het wel! Toen het tijd was om weer te gaan heeft hij ons ook nog een fles port meegegeven! In Port Augusta zelf was niet bijzonder veel te doen op de zondag. We hebben even in het centrum rondgelopen om ’s avonds in de Mac Donalds te eten zodat we weer met het thuisfront konden Skypen.
Maandag begon de reis door de woestijn. Er zijn maar een paar kleine dorpjes onderweg waar soms meer dan 200 kilometer tussenzit tot het volgende dorpje. Dus we besloten om bij elk dorpje die we tegenkwamen voor de zekerheid te tank vol te gooien. Wat opviel is dat de prijs steeds duurder werd hoe verder we in de woestijn kwamen. Terwijl het in de bewoonde wereld maar 118 cent/liter kost, liep de prijs midden in de woestijn op naar soms wel 234 cent/liter!!Woooooowwww duurrrr! Na een lange rit besloten we te stoppen in het dorpje Coober Pedy. We vonden daar een camping voor maar 5 dollar per nacht. Coober Pedy is een dorp gebouwd op die locatie vanwege de aanwezigheid van grote hoeveelheden aan Opal. 85% van alle Opal in de wereld komt uit de Opalmijnen van Coober Pedy. Opal zijn stenen die in het zonlicht in allerlei kleuren beginnen te glinsteren. Hoe meer kleur de Opalstenen bevatten, hoe meer ze waard zijn. In Coober Pedy hebben we een oude Opalmijn bezocht genaamd ‘Old Timers Mine’. In deze mijn kon je zelf rondlopen en dit gaf een duidelijk beeld over hoe men vroeger naar Opal mijnde.. Het werd 42 graden die dag, maar dat weerhield ons er niet van om zelf naar Opal op zoek te gaan! Er zijn plekken waar men al het uitgegraven ‘afval’ uit de mijnen neerstort. Hier zitten vaak nog best veel kleine Opal steentjes tussen. Toeristen gaan hier vaak op af om zelf naar Opal te zoeken. Dit noemen ze ‘noodling’. We hebben zelf best wat Opalsteentjes gevonden, natuurlijk niet hele waardevolle, maar ze zijn nog steeds mooi! Om half 6 in de middag gingen we naar een kangoeroe verzorgingstehuis. Het was namelijk voedertijd en daardoor kregen we de kans om zelf kangoeroes te voeden en een kleine babykangoeroe ‘Joey’ te zien rondhupsen.
Na Coober Pedy vertrokken we naar Uluru. Weer een erg lange rit midden door het niets. We kwamen aan op een camping in Yulara. ’s Avonds merkten we dat er ALWEER een lek zat in het luchtbed! Deze keer liep hij heel langzaam leeg dus hebben we het er maar mee gedaan en we hadden nog best goed kunnen slapen. De volgende ochtend gingen we om 10 uur naar het centrumpje van Yulara. Het was heel klein met een supermarkt, een paar winkeltjes en een informatiecentrum. We ontdekten dat we het beste vroeg konden opstaan om de Uluru en de Kata Tjuta te bekijken en te bewandelen. ’s Middags was het hier namelijk rond de 40 graden en zijn veel wandelingen gesloten omdat het te heet wordt om daar dan nog verantwoord rond te lopen. Omdat het nog vroeg was, besloten we naar Kata Tjuta te gaan om daar een wandeling van 1 uur te doen. Toen we daar aankwamen, besloten we het toch een andere keer te doen: we hadden namelijk geen vliegennetje gekocht en zodra we uitstapten vlogen er tientallen vliegen op je af! Ze vlogen constant in je oren, ogen, neus en op je mond. ZO BRUTAAL! Na 1 minuut werden we al knettergek dus zijn we hier weggegaan om een andere dag terug te komen MET vliegennet. We zijn daarom maar even naar het cultureel centrum geweest en daarna terug naar de camping om lekker te zwemmen tot het weer wat zou afkoelen. ’s Avonds zijn we nog teruggegaan naar Uluru om de zonsondergang te bekijken. Het was helaas bewolkt op de plek waar de zon onderging waardoor het niet heel bijzonder was, maar wel kwamen er opeens hele vreemde roze en oranje lichtstralen uit de wolken wat het toch wel weer de moeite waard maakte!
De volgende ochtend zijn we om kwart voor 6 opgestaan zodat we om 06:49 ook de zonsopgang bij Uluru konden bekijken, helaas was het net zo bewolkt als de dag ervoor. Om 08:00 uur zou er bij Uluru een gratis tour zijn van een ranger die ongeveer 2 uur zou duren en zou vertellen over de Aboriginal cultuur, dus erg interessant. We verzamelden ons op de plek waar veel mensen de heilige Uluru beklimmen. Uluru is een heilige plek voor de Aboriginals. Het feit dat toeristen de rots beklimmen doet hen veel pijn en is erg respectloos. Ze voelen zich ook verantwoordelijk voor de mensen die de berg beklimmen en voelen zich schuldig wanneer zij zouden vallen. Er staan dan ook overal borden met ‘please do not climb Uluru, it’s sacred’. Zelfs bij de ingang van de beklimming staan deze borden met de uitleg dat uit respect voor de aboriginals men de berg niet zou moeten beklimmen. Het rare is dat mensen deze borden lezen en vervolgens toch aan de klim beginnen.. In 1980 is Uluru teruggegeven aan de aboriginals met als voorwaarde dat deze klim open zou blijven, omdat er anders geen toeristen meer naar het gebied zouden komen. De cultuur van de aboriginals wordt steeds meer gerespecteerd, waardoor momenteel nog maar 29% van alle bezoekers de rots beklimt. Als dit percentage onder de 20% komt, dan zal de klim voorgoed worden gesloten. Het pad die men beklimt is echter wel helemaal versleten, dit lelijke litteken zal voor honderden jaren te zien blijven. Het grote merendeel van de beklimmers zijn trouwens Japanners. Dit is het enige land waar de klim wordt gepromoot, omdat men volgens de Japanse cultuur dan dichter bij God zou zijn.
Na de tour besloten we de 3 uur durende wandeling rond Uluru te gaan doen. Het werd erg heet en op een gegeven moment keken we erg uit naar het eind van de wandeling vanwege de warmte en de vermoeidheid. We hadden vandaag gelukkig wel de vliegennetjes op, die erg goed werkten! De vliegen kwamen er wel in grote getale op zitten, maar dat maakte niet uit: ze vlogen in ieder geval niet meer in je gezicht!
De volgende dag hebben we Kata Tjuta bezocht. Dit keer stonden we om 5:15 op zodat we de zonsopgang hier konden zien. Na de mooie zonsopgang begonnen we aan de ‘Valley of the Winds’ wandeling door Kata Tjuta rond kwart voor 7 ’s ochtends. Dit was een 3 uur durende wandeling door een nog spectaculairder gebergte dan Uluru. Met prachtige uitzichten over de vallei en het gebergte, hebben we erg genoten van de wandeling! Bovendien was het, doordat we zo vroeg vertrokken, nog lekker onder de 30 graden, waardoor het goed was uit te houden. Het is niet voor niets dat ook deze wandeling om 11:00 uur zou sluiten. Na de wandeling hebben we ‘illegaal’ nog even gezwommen in het zwembad en gedoucht in de douches van de camping waar we al waren uitgecheckt, zodat we daarna fris en fruitig konden beginnen aan onze reis naar Kings Canyon. Vlakbij dit nationaal park hebben we midden in de bush gekampeerd met niks anders om ons heen dan planten, schorpioenen en hagedissen. Hier hebben we hout gesprokkeld om een kampvuur te maken. Met het kampvuur en een hele heldere sterrennacht was het een erg mooie avond. Er zijn hier echt miljoenen sterren te zien ’s nachts als er geen licht in de buurt is! Echt super vet!
We zijn weer vroeg opgestaan de volgende dag omdat we weer aan een lange wandeling wilden beginnen. De ‘Kings Rim Walk’ sloot al om 09:00 uur dus we moesten er op tijd bij zijn. De wandeling begon met een hele steile klim naar bovenop de canyon. Kings Canyon was echt een hele mooie en bijzondere plek om te wandelen. Met aan alle kanten rotsen en prachtige uitzichten vond Rik het de mooiste wandeling tot nu toe (zie foto’s). Na een 3,5 uur durende wandeling in de hete zon zijn we direct vertrokken richting Alice Springs waar we nu zitten! Op deze dag werd het team van Rik kampioen in Nederland! Dit hebben we gevierd door een flesje wijn te kopen, op te drinken en vervolgens nog een wijntje te bestellen op het terras van de camping waar we in Alice Springs zijn aangekomen!
De eerste hele dag in Alice Springs hebben we gebruikt om het stadje van Alice Springs te verkennen. Er leven hier erg veel Aboriginals die op straat rondlopen en in de schaduwen in parkjes in groepen op de grond en stoep zitten. Hoewel we verhalen hebben gehoord dat er vaak onverwachts opstootjes zijn tussen hen en niets vermoedende toeristen, hebben wij hier niks van gemerkt en het is juist leuk en bijzonder dat hier twee culturen door elkaar heen leven! Er zijn hier veel winkeltjes die schilderijen en kunstwerken van aboriginals inkopen om ze door te verkopen aan toeristen. Na een paar prachtige kunstgalerijen te hebben bezocht en een korte Heritage Tour door Alice Springs te hebben gedaan, zijn we naar het Reptile Centre geweest. Hier waren heel veel vreemde soorten hagedissen, (giftige) slangen en zelfs een krokodil. We hebben allebei de kans gekregen om een erg grote slang om ons lichaam heen te laten kruipen, wat best een beetje griezelig was, en twee grote en vreemde hagedissen vast te houden.
Op de tweede dag in Alice Springs zijn we naar het Desert Park gegaan. Dit was een soort dierentuin waar we allerlei dieren die ook in de woestijn leven, konden zien. Morgen gaan we beginnen aan onze reis door de McDonnell Ranges. Dit schijnt ook een erg mooi gebied te zijn met prachtige plekken aan het water tussen de bergen om te kamperen en te zwemmen! WE HEBBEN ER WEER ZIN IN!
FOTO’S
Als je een indruk wilt krijgen van onze reis, bekijk dan onderstaande url voor wat foto's:
http://on.fb.me/1CUChrg
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
